Zamek Książąt Głogowskich, zbudowany w drugiej połowie XIII wieku przez księcia Konrada I, był niegdyś siedzibą władców księstwa głogowskiego. Początkowo składał się z murowanej wieży i drewnianych zabudowań, kontrolujących bród przez Odrę. Po pożarze w 1291 roku, książę Henryk III rozbudował zamek, wznosząc mur prostokątny i trzy murowane budynki. W XV wieku dobudowano gotycki budynek od północy, a w 1462 roku zamieszkał tu król Polski Kazimierz Jagiellończyk.

     W 1526 roku zamek stał się rezydencją starostów czeskich, a w XVII wieku, po umocnieniach bastionowych, został uszkodzony podczas Wojny Trzydziestoletniej. Odbudowa rozpoczęła się w 1652 roku, w wyniku której zamek zyskał barokowy charakter. W XVIII wieku, pod pruską administracją, zmieniono elewacje i dodano klatkę schodową. Napoleon Bonaparte trzykrotnie zatrzymywał się w zamku, a w XIX wieku obiekt został otynkowany i zaadaptowany na potrzeby sądów.

     Najstarszą częścią zamku jest gotycka cylindryczna wieża, znana jako Wieża Głodowa, zbudowana z cegły w XIII wieku. Wieża, która służyła jako więzienie, ma 24 m wysokości i grubość murów wynoszącą 2,75 m. W XIX wieku nadbudowano ją i otynkowano, a w PRL dodano artystyczną instalację symbolizującą piastowską koronę.

     Zamek został poważnie zniszczony podczas II wojny światowej, ale odbudowę rozpoczęto w 1971 roku, zakończoną w 1983 roku. Obecnie w zamku mieści się Muzeum Archeologiczno-Historyczne oraz Towarzystwo Ziemi Głogowskiej.